«سرزده» سریالی است که به دلیل شیوع کرونا اقبال پخش و بازپخش از شبکه یک را یافت. این سریال دو بار باکس شبکه یک سیما که یکی از شبکه‌های مهم و سراسری کشور است را اشغال کرد. اما این سریال که در شب‌های قدر دیده نشد در شب‌های محرم از شبکه یک بازپخش شد و دیده شدن آن باعث شد تا ضعف‌های آن رخ‌نمایی کند.

علاوه بر ضعف‌هایی که در فیلمنامه به وفور دیده می‌شد ضعف در کارگردانی هم صدای مخاطب را درآورد و همین باعث شد تا کارگردان به نداشتن سواد تصویری خود اعتراف کند و در گفت و گو با یکی از رسانه ها علت سیاه و سفید شدن تصویر بازیگران را اینگونه توصیف کند: ما بیشتر گول دوربین را خوردیم! ما با سیستمی فیلمبرداری کردیم که ابتدا سیاه و سفید فیلمبرداری می‌شود و بعداً به آن رنگ داده می‌شود. البته ما در مانیتور رنگی می‌بینیم ولی به هر حال گول دوربین را خوردیم.

یا در نمونه دیگر که در فضای مجازی مضحکه عام و خاص شد٬ شاهد سکانسی بودیم که ابتدا نشان داده می‌شد زمان سکانس شب است اما وقتی ماموران وارد ساختمان شدند پنجره‌های مختلف نمای روز را نشان می‌داد و دوباره زمان خروج از ساختمان هوا تاریک بود!

با توجه به سواد تصویری کارگردان، دیگر درباره ضعف‌های سریال سخن گفتن کاری بیهوده است اما چگونه معاونت امور استان‌های صدا و سیما به این دست آثار بودجه اختصاص می‌دهد؟ این کارگردانان با چه ملاک و شاخصی انتخاب می‌شوند تا آبروی تلویزیون را به حراج بگذارند؟ مدیران معاونت استان‌ها قرار بود بر اساس ماموریتی که به این بخش محول شد برای تولید محتوای رسانه، به سراغ  کشف استعداد جوانان استان‌های مختلف در حوزه‌های گوناگون بروند و سلایق مختلف را در برگیرند؛ همچنین سوژه‌ها بر اساس جغرافیایی که در استان‌های مختلف وجود دارد متناسب با همان استان متفاوت باشد و به نوعی فرهنگ و آداب و رسوم منطقه در کار دیده شود که اقدام مهم و شایسته‌ای است اگر به تحقق می‌رسید اما مشت نمونه‌ای از خروار است. به ویژه این که در اهداف تولید این نوع آثار تمرکززدایی از پایتخت از مهم‌ترین شاخصه‌های آن است نه این که بازیگران مجموعه همه از تهران به شهرستان منتقل شوند و بازیگران بومی و منطقه‌ای در نقش‌های حاشیه.ای و به نوعی سیاهی‌لشکر جای گیرند.

 آقایان علی‌عسگری رئیس سازمان صدا و سیما و معاون محترم استان‌ها آقای دارابی که خودشان زمانی مسئولیت معاونت سیما را برعهده داشتند باید به این سوال پاسخ دهند که هدف از تولید سریال‌هایی از این دست مانند «سرزده» یا «دخترم نرگس» چه بوده است؟ آیا هدف‌شان تنها پر کردن آنتن تلویزیون است یا گزارش کار تولید چند ده سریال در سال. جغرافیای رایج قصه‌های این مجموعه با دیگر سریال‌ها چه تفاوتی داشت و چه تنوعی برای مخاطب فراهم آورد؟ واقعا مدیران معاونت استان‌ها با تولید این نوع آثار چه هدفی را دنبال می‌کنند و با این تولیدات به کدام یک از افق‌هایی که برای رسانه ترسیم کردند رسیده یا خواهند رسید؟

آقایان! باور کنید اگر این سریال ساخته نمی‌شد هیچ اتفاقی نمی‌افتاد؛ شک نکنید...