عصبانی هستم
تردیدی نیست که سینما به مثابه یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین رسانه و ابزار فرهنگ ساز در جهان امروز مطرح است و قدرتها و کشورهای مختلف برای تامین منافع و اهداف فرهنگی و اجتماعی از آن استفاده می کنند. در این میان، غرب توانسته با هوشمندی و اقتدار بیش ترین بهره برداری و حتی، سوء استفاده را از آن بنماید. در این راستا، سیاست جهانی سازی فرهنگی که به معنای واقعی کلمه باعث امحای فرهنگ های ملی و هویت های بومی می‌شود محوری ترین راهبرد سینمای غرب است.
ناگهان پروژکتورها روشن شده، سایه‌های کج و کوله دو قهرمان پوشالی نمایان می‌گردد. یکی سوار بر اسبی نزار و نحیف. دیگری نشسته بر الاغی خِپِل. با نیزه و شمشیر و زرهِ ، همگی حلبی ، زنگ‌زده و قراضه ، آمده‌اند که دون‌کیشوت وار سینما را نجات دهند. اما از شَرِ چه چیز؟ کدام دشمن؟ کدام تهدید؟ کدام جبهه؟ چه خواب و خیالی!
«حوزه هنری امسال یازدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم های ۱۰۰ ثانیه ای را اسفندماه در تهران برگزار می کند. این جشنواره، با پشت سر گذاشتن یک دهه فعالیت مستمر تبدیل به رویدادی موثر و جریان ساز به ویژه، در قلمرو سینمای کوتاه و مستند کشور شده و با توجه به اینکه قدیمی ترین جشنواره «ثانیه ای» دنیاست تعامل بسیار پویایی با جشنواره های ثانیه ای مطرح جهان از جمله جشنواره فیلم های۶۰ ثانیه دانمارک، جشنواره ۶۰ ثانیه ای پاکستان، جشنواره ۶۰ ثانیه ای هند، جشنواره ۱۰۰ ثانیه ای بوستون، ویدیو میکر ایتالیا و ... ه
به دنبال اعلام کاندیداها و بعد از آن ادهای جوایز و سیمرغ جشنواره فجر، شاهد سونامی از واکنش ها و اعتراضات عصبی و مهارگسیخته سینماگرانی بودیم که به حق یا به ناحق کلیت جشنواره و تلاش های شبانه روزی مدیران و دست اندرکاران این رویداد سینمایی را با شدیدترین لحن و ادبیات مورد هجمه قرار دادند و بی محابا، ادامه می دهند.
دبیرجشنواره فیلم فجر در روزهای اخیر خبر از حضور 12 فیلم اول در بخش مسابقه این دوره جشنواره داده و عنوان کرده است: این آمار، نوید خوبی برای آینده سینمای ایران است.
یکی از مهم ترین تمایزات سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر در کنار تغییرات و رشد ساختاری و کیفی آن، فارغ شدن از سیطره مطلق مردان؛ و پایان عصر مردسالاری است.
داریوش مهرجویی کارگردان برجسته سینمای ایران ، نامه ای خطاب به مسعود کیمیایی منتشر کرده و از او حمایت کرد.
به جشنواره فیلم فجر با کارکردها و جایگاهی که پیدا کرده نباید صرفاً به عنوان یک جشنواره به آن نگاه کرد. این رویداد فرهنگی و سینمایی بعد از گذشت سه دهه و اندی تبدیل شده است به نهادی اجتماعی و فرهنگی و شاید، بیش از هر تشکلی در رشد و استعلای سینما و فرهنگ کشور نقش آفرین باشد.