در پس پرده سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان و محفل دورهمی این روزها، این بار کام سینمای ایران بیش از خوش خدمتی مسئولان، به داوری فیلم ها و فعالیت دست اول داوران نوظهور شیرین شد این در حالی است که بر خلاف فضای حرفه ای جشنواره، شاهد حضور افراد غیر حرفه ای در صندلی داوری برای سلاخی آثار هستیم.
مشخص نیست محل وقوع قصه کجاست و یا در چه زمانی داستان اتفاق افتاده است. ماجرا در فروشگاهی می‌گذرد که ابزارها و لوازم خودکشی عرضه می‌کند. فرقی ندارد به دنبال اسلحه و طناب دار باشید تا سم و زهر و... همه چیز برای کسانی که قصد خودکشی دارند موجود است.
زن، مادر هم که نباشد از او انتظار مادرانگی می‌رود. انتظار برای حمایت، هدایت، سنگ صبور بودن و مهرورزی که درست یا غلط در آی فیلم 2 فرهنگ ما همواره همراه نام او بوده است.
جشنواره، اتفاق جالب و قابل تحسینی است که در عرصه‌های مختلف هنری برپا می‌شود. هر مملکتی، با هر حکومتی برای خود جشنواره‌هایی دارد که در زمان مقرر برپا می‌شود. کشورهای صاحب سینما نیز که تولیدات سالانه آنان بسیار بالاست،هرگز به دنبال راه اندازی جشنواره های گوناگون نرفته و نمی روند.زیرا می دانند برپایی جشنواره های اضافی،نه تنها کمکی به پیشرفت صنعت فیلمسازی نمی کنند،بلکه آسیب های فراوانی نیز به دنبال خواهند داشت
بی هیچ اغراقی، مخاطب به مرور الگوهای تکرار شونده را از شخصیت های به شدت سمی و پاتولوژیک سریالهای شبانه تلویزیون ایران می گیرد... بدون تعارف باید در نظر داشت که ناخودآگاه جمعی ایرانیان، پیوسته آلوده به چنین الگوهاییست...
معلم عربی‌مان کوتاه قد و تندخو بود. علی را بلند کرد و پرسید: «دیک» چی میشه؟ علی، مرغ و خروس را قاطی کرد. چشم‌های آقای معلم مثل کروکودیلی که پای آهوی نوبالغی توی گِل کنار برکه گیر کند برق زد. آرام آمد طرفش برای شکنجه مورد علاقه‌اش.
هر شب باید در این قاب (تلویزیون) زنی هق هق کند و زار بزند تا کارگردان به هنری که آفریده افتخار کند بازیگر که بماند...
پرونده فیلم «رحمان ۱۴۰۰» که در مسیر تولید، در فرصت تکمیل فرم حضور در جشنواره فجر، در مرحله ورود به ترکیب فیلم‌های اکران نوروز و سرانجام در اکران عمومی همواره نامش عجین با حاشیه بود، سرانجام با حکم «توقیف» از سوی سازمان سینمایی بسته شد تا وداعش از پرده سینما‌ها هم از جنس حاشیه باشد. فیلمی که فارغ از واکنش‌های مثبت و منفی نسبت به محتوا و مختصات سینمایی‌اش حالا از منظر مدیریت سینمایی، به یکی از عجیب‌ترین مصادیق در زمینه ناکارآمدی سیستم «نظارت» و چرخه صدور «پروانه نمایش» در سینمای ایران تبدیل شده اس
محمد آفریده از مدیران دلسوز و متعهد عرصه فرهنگ و هنر و از کارشناسان فهیم این حوزه به بهانه سالروز شهادت سید مرتضی آوینی یادداشتی را در یکی از رسانه ها منتشر کردند که به دلیل اهمیت و حساسیت محتوایی و نکات آموزنده آن بازنشر می دهیم:
:شرمنده ایم پهلوان واقعی ایران.سیل بهانه است.سلیقه ما در این روزگار دیدن جوانمردی و مروت شما نیست.اقا تختی؛