یک منتقد سینما خطاب به بهناز جعفری نوشت: کارتان را بکنید، نان و ماست‌تان را بخورید و خیلی هم جدی نگیرید. تا شماها روی صحنه و جلوی دوربین و پشت تریبون‌هایید، همه چیز همین‌قدر شوخی بی‌مزه‌ای خواهد ماند.
واقعاً چه لزومی دارد هر فیلمی در سالن سینما اکران شود؟ یا هر کتابی که نوشته می‌شود منتشر شود و در دسترس دیگران قرار بگیرد؟
جبار آذین منتقد و مدرس سینما همزمان با اکران فیلم سینمایی «مادر قلب اتمی» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس گفت: «مادر قلب اتمی» به هنگام داغی بازار مذاکرات هسته ای و متأثر از فضای ملتهب آن روزها ساخته شده و چون سازندگانش کوشیده اند با مضامین وقت این مذاکرات همگام باشند در پیکره چاک چاک قصه و فیلمنامه و ساختار نامنسجم و آشفته فیلم مسائلی را گنجانیده اند که امروز دیگر تاریخ مصرف ندارند.
فقدان مهندسی زمان در سیاستگذاری اکران؛ حلقه مفقوده سینمای ماست.
عصبانی هستم
تردیدی نیست که سینما به مثابه یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین رسانه و ابزار فرهنگ ساز در جهان امروز مطرح است و قدرتها و کشورهای مختلف برای تامین منافع و اهداف فرهنگی و اجتماعی از آن استفاده می کنند. در این میان، غرب توانسته با هوشمندی و اقتدار بیش ترین بهره برداری و حتی، سوء استفاده را از آن بنماید. در این راستا، سیاست جهانی سازی فرهنگی که به معنای واقعی کلمه باعث امحای فرهنگ های ملی و هویت های بومی می‌شود محوری ترین راهبرد سینمای غرب است.
ناگهان پروژکتورها روشن شده، سایه‌های کج و کوله دو قهرمان پوشالی نمایان می‌گردد. یکی سوار بر اسبی نزار و نحیف. دیگری نشسته بر الاغی خِپِل. با نیزه و شمشیر و زرهِ ، همگی حلبی ، زنگ‌زده و قراضه ، آمده‌اند که دون‌کیشوت وار سینما را نجات دهند. اما از شَرِ چه چیز؟ کدام دشمن؟ کدام تهدید؟ کدام جبهه؟ چه خواب و خیالی!